Hoewel ik me vooral een radiomaker vind, heb ik veel te danken aan televisie.

Bij de BRT/BRTN/VRT begon ik anderhalf jaar voor mijn carrière bij Radio 2 Omroep Brabant in april 1983 eerst op televisie. Als presentator en eindredacteur van de filmquiz "Cinemanie". 21 jaar was ik en in feite veel te jong om meteen elke week op TV een 'serieus' programma te dragen - realiseerde ik me achteraf - maar omdat iedereen al vertrouwd was met mijn gezicht, mijn stem, mijn manier van presenteren en humor, kon ik me vanaf dag 1 véél meer veroorloven op radio dan een onbekend gezicht. Ik kreeg meteen veel krediet. "Cinemanie" bleef tot 1987 op de buis, daarna kwam 2,5 jaar het humorprogramma "Rigoletto" en 4 jaar de scholenquiz "Schoolslag", waar ik in principe nog een extra seizoen aan ging breien, ware het niet dat een chirurgische ingreep - waarbij ik mijn gehoor volledig aan een kant verloor - dat plan opdoekte: 2 jengelende schoolteams en heel veel drukte kon ik niet meer aan. Ik presenteerde daarna nog wel het rustige magazine "De Zondagsvriend" en 2 seizoenen "De Hitkwis", een afgeleide van het Donna-radioprogramma dat voorbestemd was om samen met Alexandra Potvin te presenteren en in mijn eentje in feite niet meer zo goed lukte (maar dat verzweeg ik uit eigenbelang). Met Alexandra presenteerde ik nog wel de preselecties voor het Songfestival, maar toen kreeg ik de waarschuwing van mijn dokters dat ik moest uitkijken met programma's waarin muziek, applaus en pingles mijn hoofd ontregelden. Ik had tussendoor ook jaren grotere shows gepresenteerd - zoals "Diamond Awards" in het Sportpaleis en de jaarlijkse Plateau-prijzen op het Filmfestival van Gent - maar dat had ik ondertussen afgebouwd. Gelukkig begon ik in 1995 bij ATV - de Antwerpse regionale zender - met "Cinema", een filmmagazine van 25 minuten zonder toeters en bellen. Na 1997 stopte mijn TV-carrière bij VRT noodgedwongen en ik zei steeds minder 'gastoptredens' toe in programma's omdat ik geregeld zwaar in de problemen kwam: ik verstond andere gasten of zelfs de presentator niet, het regende 'wablief?' en 'kun je dat even herhalen?' en live hield dat te veel risico’s in. ATV bleef gelukkig een constante, waar ik heel wat andere dingen deed: documentaires inspreken, mensen coachen en andere programma's in elkaar knutselen en presenteren zoals "Geef Me De 5" en de Antwerpse quiz "Aha". Het filmmagazine werd ook een tijdlang overgenomen door RTV en de laatste jaren door TVL in Limburg, in een licht gewijzigde vorm. In 2015 kwam er een abrupt einde aan de samenwerking met ATV/TVL.

TV leek toen voor mij een afgesloten hoofdstuk, tot in september 2017 David Larmuseau me benaderde voor Eclips TV, een zender die zich tot een ouder publiek richtte. Vergelijkbaar met Max in Nederland. Wel zonder de grote middelen. Niet evident. Marketing en reclamemensen willen vaak niet mee in zo'n verhaal: té oud, niet sexy en hip genoeg. Reden waarom ook zenders die wél op 50+ zouden moeten mikken altijd maar jonger gaan en hun doelgroep verloochenen. In het boek "Rozen of distels voor Sandra" brak ik een lans om de oudere luisteraar/kijker zijn eigen programma's en netten te gunnen en dit keer kreeg ik die kans. Een kans die ik niet wou laten liggen. In eer en geweten terug televisie kunnen maken. In de bres springen voor de oudere kijker die al decennia compleet genegeerd wordt. Daarom beschouw ik Eclips TV écht als een engagement.

In een ijltempo bokste ik met een piepkleine ploeg het dagelijkse magazine "Aan het juiste adres" in elkaar en in het weekend het muziekprogramma "De Herkenwijsjes" met de begenadigde muzikant/pianist Geert Maeckelbergh. Gestart in december 2017 sloten we halsoverkop - door corona - beide programma’s af in maart 2020. Toen had ik er 90 weken en 3 seizoenen "Aan het juiste adres" op zitten, met soms ronkende namen. Telkens met een centrale bekende hoofdgast en 3 andere gasten die elkaar één voor één aflosten - anders ging het niet meer met mijn gehoor. In elk programma kwam ook Janine Bischops langs met een rubriekje. Met Janine gingen Geert Van De Velde en ik zelfs naar de Oktoberfeesten in München voor 30 korte rubrieken: niets was te gek. Janine deed het altijd met de glimlach en vroeg alleen enkele flessen champagne als vergoeding: ik ben haar erg dankbaar. Een aantal genodigden van die voorbije 3 seizoenen zijn ondertussen overleden: Freek Neyrinck, Fred Janssen, Paula Marckx, Walter Vander Smissen, Yvonne Henneco, Raymond Bossaerts. Veel mensen waren in jaren niet meer op televisie geweest. Dat was dikwijls de bedoeling. De vereiste was dat iedere gast minstens 50 jaar oud was en dat de onderwerpen tot de verbeelding spraken van een ouder publiek. Het was rustige, volwassen televisie, in keurig Nederlands. 'Slow TV', zoals dat tegenwoordig wordt omschreven. We hadden evengoed kijkers van 30 en 40 - zeg maar 'oude zielen in een jong lichaam'. Pers negeerde ons zo goed als compleet, maar op straat werd ik er heel vaak over aangesproken. Nogmaals het bewijs dat er écht behoefte is aan dit soort televisie. Zoals Cas Goossens, mijn vroegere VRT-baas het zo mooi omschreef toen hij te gast was: "dit is waardevolle televisie."

450 afleveringen "Aan het juiste adres" en meer dan 120 "Herkenwijsjes" - waaronder 2 reeksen met artiesten aan zee - op 3 jaar: het werd een intense TV-trip. Sinds corona maak ik korte programma's van thuis uit, die ik volledig in mijn eentje in elkaar steek. Van "De kleine lenteschoonmaak" (twee seizoenen want blijkbaar vonden nogal wat kijkers dat prettig) over "Huisgenoten" tot "De coronaquiz". Tussendoor monteer ik andere programma's en ontwikkel ik heel wat TV-teasers en slogans.

Arbeidsintensief, maar dankbaar: want dit publiek is écht heel erkentelijk.

Van maandag 24 mei tot eind augustus 2021 breidde ik een vervolg aan "Huisgenoten", een reeks rond bekende mensen of personages die in mijn huis ronddolen zonder dat ze er weet van hebben, met wie ik affiniteit, een bijzondere band heb. Eén voor één nemen ze een bijzondere plek in. 60 andere namen dan vorig jaar, goed voor elke weekdag eentje: Abba, Father Brown, Godfried Bomans, Lucienne Delyle, La Linea, Roger Wittaker, The Third Man, Herman van Veen, Yves Montand, Andres Scholl, George Harrison, Ingrid Bergman, René Magritte, Circus Jhony, Vera Lynn, Michel Polnareff, The Addams Family, Reinhard Mey, Jack Lemmon, John Barry, Kabouter (de poes), Meryl Streep, James Galway, Jean Ferrat, Will Tura, Agatha Christie, Vincent Price, Ed Kooyman, vergeten Franse komieken, Kuifje (de eerste films), Charles Trenet, Romy Schneider, 10cc, Midas (het jeugdfeuilleton), Mikis Theodorakis, The Chieftans, Cary Grant, Sofie, Annie M.G. Schmidt, Charles Aznavour, Guido Belcanto, Daniel Day-Lewis, Michel Delpech, Henri de Toulouse-Lautrec, André van Duin, Gerry Rafferty, Enrico Macias, Oleg Popov, Maria Callas, James Bond, Bert Kaempfert, Gérard Oury, Sir Edward Elgar, Colin Firth, Jimmy Frey, Martine Bijl, Sherlock Holmes, Maggie Smith, Willem Vermandere en Circus Ronaldo.

Hieronder zie je de aanhef van de herwerkte generiek.

Ik noem mezelf een 'songfestival oud-strijder'. Al jaren ben ik totaal vervreemd van het steeds banaler en grotesker geworden liedjesfestival. Toen elk land nog in zijn eigen taal zong en liefst met orkest, de meeste landen oordeelden dat de act ondergeschikt was aan het lied en het 'variété'-gehalte hoger was, vond ik elk jaar wel mijn gading. Sinds het festival een blauwdrukje is van de hitparade, elke editie eruit ziet als een mega-event met schreeuwerig licht, een juichende massa een lied al doorboort met applaus als een artiest één zuivere notenbalk laat horen en de presentator na afloop jubelt 'what a wonderful show' ben ik volledig afgehaakt. Maar gooi nooit weg wat goed was. Daarom belichtte ik van maandag 19 april 2021 tot de vooravond van het songfestival - vrijdag 21 mei - bij Eclips TV beknopt één songfestival uit de gloriejaren op mijn manier in "De Punten van de Jury". Ik vertelde wat weetjes over het festival, overliep de top 3 en de Belgische inzending én mijn persoonlijke favoriet (als die niet tot de top 3 of tot eigen land behoorde, want elk jaar waren er wel een aantal eigenzinnige, gedurfde of gewoonweg mooie liedjes die al of niet hoog eindigden).

En inmiddels is er "Clips à la carte": een bescheiden, compact programma met een waaier aan muziekgenres zoals je ze nergens nog hoort of ziet: chanson, klassiek, jazz, wereldmuziek, country, folk, variété, pop in alle talen. Zonder vooroordelen. Met aandacht voor alle muziekinstrumenten: piano, viool, accordeon, harp, fluit, blazers. Want er is zoveel meer. En tussendoor een filmfragment, vaak met een vleugje humor. Geen gehypete artiesten, geen waan van de dag maar (vaak ook jonge) degelijke muzikanten die hun klassiekers kennen of mooi eigen materiaal brengen. Ik geef ze graag een podium.

Eclips TV blijft een kleine zender maar het project is te waardevol om het te laten verwaarlozen.

Maar als ik kiezen moet tussen radio en televisie, twijfel ik geen moment.

Radio is en blijft mijn grote liefde. Dat is mijn leven en komt altijd op één. Op de radio voel ik me het best. Achter de schermen of ervoor, maakt me niet uit.