ARCHIEF 'RETRO'

Interview uit de Joepie van 11 maart 1990. Wat me meteen opvalt: ik draag een hemd dat ik nu nooit meer uit de rekken zou halen. Ik droeg toen ook in het dagelijkse leven meestal van die geruite vichy-hemdjes en die "bibberden" op televisie en op foto, dus had ik me een collectie kleurrijke hemden aangeschaft waarmee ik wellicht dacht een beetje meer de hippe vogel uit te hangen. Vogel misschien wel, hip allesbehalve. Ik was toen net 30 geworden en presenteerde sinds enkele maanden de jeugdquiz "Schoolslag" op televisie. Van Donna was nog geen sprake, ik was toen heel gelukkig bij Radio 2 Omroep Brabant.
Inhoudelijk kan ik me grotendeels terugvinden in het artikel. Gerichte vragen, ook goed geschreven. Het antwoord op de laatste vraag was niet helemaal eerlijk denk ik. Vragen over relaties ontweek ik liefst. Nog altijd. Dat is privé. Dat hoef ik niet te delen met een journalist of een lezerspubliek.

Het enige waarvan ik schrik is dat ik blijkbaar al in 1990 last had van een vreselijk suizend oor, terwijl ik pas in mei 1994 ben geopereerd van mijn brughoektumor en de tinnitus/hyperacusis zich toen écht opdrong. Vooral dat zinnetje "die problemen met mijn oor zouden best ernstig kunnen zijn" waren bijna profetisch. Zeker met het besef van wat er enkele jaren later ingrijpend veranderde. Ik vermeld ook al het woord "Kopzorgen" dat later de titel van mijn 2de boek rond gehoorproblematiek werd.

Hoe dan ook: fijn artikel.

En grappig detail: Peter Van Dyck die het schreef, is ondertussen een facebookvriend en was te gast in "Aan het juiste adres" bij Eclips TV. Toen wist ik helemaal niet dat hij me ooit had geïnterviewd.

Dit stuk komt uit het stripblad Robbedoes. Vraag me niet meer wie T.T. was en ik vind het hoogst ongewoon dat ik in dat blad terechtkwam - misschien praatte ik soms in tekstballonnetjes. Het was gissen naar de datum, maar op de ommezijde stond een plaatbespreking van "Solitude Standing" van Suzanne Vega, een album dat uitkwam begin april 1987. De filmquiz "Cinemanie" hield er toen na 6 jaar mee op en "Rigoletto" stond in de steigers op TV. Ik herken me in alles wat ik toen vertelde.

Een voetnoot bij de laatste vraag waarin ik het had over de film "The Antwerp Killers" (die 's' stond er te veel), wat je bezwaarlijk een film kon noemen. Het was mij verkocht als een studentenwerkje en daarom had ik mijn medewerking eraan verleend, een uurtje, maar groot was mijn verbazing toen dit als een volwaardige film werd voorgesteld in aanwezigheid van de toenmalige minister van cultuur Karel Poma. Het resultaat was zo schabouwelijk slecht dat het door aanbidders van slechte smaak tot een cultfilm werd uitgeroepen en ik speelde er in mee. Nu ja, ik had een rolletje van 10 seconden dat als een flashback werd opgeblazen waardoor ik als een rode draad door het onbegrijpelijke verhaal bleef opduiken. Nog elke drie jaar is er wel een vlijtige journalist die de illustere film op het spoor komt en me opbelt of hij me er mij mag over interviewen. Iemand wou er zelfs een docu over draaien. Een momentopname - toegegeven: een misstap - maar in feite een goede daad van de dag (zie mijn etiket van de padvinder van de Belgische TV) blijft me zo achtervolgen, zelfs op de internationale filmsite IMDb krijgt de film een weinig eervolle vermelding. De eerstvolgende journalist die "The Antwerp Killer" nog eens oprakelt, stuur ik de seriemoordenaar achter hem aan, heb ik plechtig beloofd.